Interview

Als zesjarig meisje begon Laura Dekker al met zeilen. Niet veel later ontstond de droom eens de wereld rond te zeilen. Maar wanneer, dat stond nog niet vast. Vastberaden was ze wel. Ze verdiepte zich in de materie en werkte om geld te sparen voor een boot. Niet lang daarna, toen ze solo naar Engeland zeilde, kreeg de droom meer vorm. “Als ik honderd keer Engeland op en neer vaar, ben ik al halverwege” was de redenatie van Laura. De vader van Laura, die zelf ook de wereld heeft rondgezeild, zag haar vastberadenheid en liet haar een plan maken als voorbereiding. Wij spraken Laura over de veiligheidsaspecten in haar plan, de voorbereidingen en uiteindelijk de reis.

Toen je jouw plan schreef, dacht je toen al na over veiligheid?

Ja, maar dat komt door hoe ik ben opgegroeid. Normaalgesproken kijken kinderen van nature minder naar veiligheidsaspecten. Al van jongs af aan zeil ik alleen en heeft mijn vader mij geleerd om te gaan met de verschillende boten en hun afmetingen. Ook heeft hij mij getraind hoe ik niet in paniek raak en heeft hij mij ‘gedrild’ om op mijn eigen veiligheid te letten. Altijd een zwemvest aan; en later op groter water zoals het IJsselmeer en de Waddenzee altijd de ‘life-line’ aangelijnd. Veiligheid op het water werd bij ons met de paplepel ingegoten.

Vanaf mijn jonge jaren is het bewustzijn van gevaren tijdens zeilen dus een tweede natuur geworden. Een groot voordeel was dat mijn ouders ook een zeiltocht rond de wereld hebben gemaakt. Daardoor wist mijn vader wat erbij komt kijken en zorgde hij ervoor dat ik over bepaalde zaken en scenario’s nadacht. Dat maakte al een groot deel uit van de voorbereidingen.

"Toen ik een keer vergeten was mijn zwemvest aan te doen, legde mijn vader de boot voor twee weken aan de ketting, omdat ik de veiligheid niet in acht had genomen. Zo leerde ik al van jongs af aan bezig te zijn met veiligheid."

- LAURA DEKKER

Terugkijkend, zijn er onderweg gebeurtenissen geweest waar je niet op voorbereid was?

Al ben je nog zo voortvarend, je kunt je nooit op alle gevaren voorbereiden. Er gaan altijd dingen stuk die je niet van tevoren bedacht hebt, maar door de gedegen voorbereidingen is er nooit een groot probleem ontstaan. Zo was het roerblad van mijn windvaan een keer afgebroken. Velen nemen geen extra blad mee. Daar heb ik bijvoorbeeld wel over nagedacht om extra bladen mee te nemen.

Er zijn wel momenten geweest waarvan ik dacht: “hoe red ik mij hieruit” en het even niet wist, maar gelukkig nooit levensbedreigend. Door de trainingen van mijn vader heb ik geleerd niet snel in paniek te raken of bang te zijn, zeker als je alleen bent. Omdat je in paniek of angst vaak de verkeerde beslissingen neemt. Een moment waar ik best nerveus voor was, was het deel door Torres Strait. Dat is een smalle en lange doorgang tussen Australië en Papoea-Nieuw-Guinea met veel riffen en overig scheepvaartverkeer. Op het moment dat ik er was stond er veel wind en door de lengte van de straat vaar je er ook ’s nachts. Als klap op de vuurpijl scheurde daar ook nog mijn zeil. Dat was wel een spannend moment. De trainingen hebben me zeker geholpen om hier niet in paniek te raken.

Hoe loste je dat soort situaties op?

Als ik het even niet wist, ging ik andere dingen doen zoals gitaar spelen, om mijn hoofd te ‘resetten’. Totdat ik de rust en kalmte terugvond en in staat was de juiste beslissing te nemen en de situatie op te lossen. Soms betekende dat, dat er meer kapot ging dan strikt noodzakelijk.

Ben je tijdens het zeilen continue met veiligheid bezig?

Jazeker. Vooral als je met anderen aan boord vaart, geeft dat extra verantwoordelijkheid. De meeste tijd ben je onbewust bezig met veiligheid en spelen er allerlei scenario’s door je hoofd. Je probeert de gevaren te herkennen en erop te anticiperen. Vroeger moest ik daarover nadenken, nu is het een automatisme geworden.

Wat zou je nooit doen met betrekking tot zeilen, omdat je ze niet veilig acht?

Als ik alleen zeil, doe ik dat nooit zonder life-line aangelijnd. En als ik met meerdere personen op een boot vaar, moeten ze minimaal een zwemvest dragen. Daarnaast ga ik nooit weg zonder dubbele kaartsystemen. Het is in het verleden vaak gebeurd dat een systeem stuk ging. Mijn vader die mij het nut van dubbele systemen altijd probeerde bij te brengen, begreep ik pas toen ik het zelf ondervond. Nu geloof ik in dubbele systemen.

Wat geeft jou een veiliger gevoel, op zee of aan land?

Op zee, maar het is eerder een comfortabeler gevoel dan een veiliger gevoel. Op zee heb ik het gevoel dat ik alles onder controle heb en ik ken het. Terwijl er aan land altijd factoren meespelen die ik (nog) niet ken. Vaak begrijpen mensen dat niet door hun angst voor water.